Het is zes uur 's ochtends en ik staar al anderhalf uur naar een dode koe.
Vanochtend ging om drie uur de wekker en uiteraard moeizaam sleepte ik me uit bed, na niet al te veel slaap. De katten verdwaasd in de gang achterlatend sleepte ik me vervolgens de auto in, die me omhoogslingerde op weg naar de bestemming. Een vallei, een vijftal mensen met verrekijkers die in de schemering tuurden. Een dode koe, niet gestorven met het doel zo uitvoerig geobserveerd te worden, maar het gebeurde toch. En het spannende was niet eens de koe zelf, maar de monden waar ze uiteindelijk in zou belanden. Gisteren die van drie hongerige wolven. In de nacht kwam vermoedelijk een beer en draaide de koe op haar zij, nam ook een hapje.
Vanochtend dus weer hoop op hongerige wilde muilen in de verte. We tuurden, en tuurden, en geen boom, geen rotsblok ging aan ons voorbij. Een ree sloeg luid alarm en we spitsten onze ogen. Niets. Plotseling een opgewonden stem "er rennen drie wolven!", maar de wolven renden hard het bos in en niemand anders mocht ze zien.
De vallei werd wakker, vogeltjes kwetterden, de dode koe lag er maar, een kudde mededieren trok luid bellend voorbij. "Als het licht op de dode koe schijnt gaan we naar huis", de teleurgestelde mededeling.
En dan duikt ineens een niet-koevormig beest op, zelfs met mijn ongeoefende blote oog als wild zwijn herkenbaar. De geoefende ogen met verrekijkers mompelen informatie over sekse en leeftijd. Het zwijn, een fors mannetje dus, loopt voorzichtig rondjes om de koe. Na heel wat rondjes en een in-en-uit-de-bosjes spel begint het aan de koe te trekken. De stukken koe-achterkant vliegen in het rond en worden vergenoegd door het zwijn versnaperd.
Een varken dat een koe eet, daar sta ik graag vroeg voor op!
Vanochtend ging om drie uur de wekker en uiteraard moeizaam sleepte ik me uit bed, na niet al te veel slaap. De katten verdwaasd in de gang achterlatend sleepte ik me vervolgens de auto in, die me omhoogslingerde op weg naar de bestemming. Een vallei, een vijftal mensen met verrekijkers die in de schemering tuurden. Een dode koe, niet gestorven met het doel zo uitvoerig geobserveerd te worden, maar het gebeurde toch. En het spannende was niet eens de koe zelf, maar de monden waar ze uiteindelijk in zou belanden. Gisteren die van drie hongerige wolven. In de nacht kwam vermoedelijk een beer en draaide de koe op haar zij, nam ook een hapje.
Vanochtend dus weer hoop op hongerige wilde muilen in de verte. We tuurden, en tuurden, en geen boom, geen rotsblok ging aan ons voorbij. Een ree sloeg luid alarm en we spitsten onze ogen. Niets. Plotseling een opgewonden stem "er rennen drie wolven!", maar de wolven renden hard het bos in en niemand anders mocht ze zien.
De vallei werd wakker, vogeltjes kwetterden, de dode koe lag er maar, een kudde mededieren trok luid bellend voorbij. "Als het licht op de dode koe schijnt gaan we naar huis", de teleurgestelde mededeling.
En dan duikt ineens een niet-koevormig beest op, zelfs met mijn ongeoefende blote oog als wild zwijn herkenbaar. De geoefende ogen met verrekijkers mompelen informatie over sekse en leeftijd. Het zwijn, een fors mannetje dus, loopt voorzichtig rondjes om de koe. Na heel wat rondjes en een in-en-uit-de-bosjes spel begint het aan de koe te trekken. De stukken koe-achterkant vliegen in het rond en worden vergenoegd door het zwijn versnaperd.
Een varken dat een koe eet, daar sta ik graag vroeg voor op!
No comments:
Post a Comment