Rome. Voor de tweede keer leer ik een nieuwe grote stad kennen en weet dus een beetje hoe het gaat. Je kent de stad nog niet goed, dus klamp je je een beetje vast aan de verstrooide referentieplekken die nog niet met elkaar zijn verbonden. Bemoeilijkt wordt het leren-kennen in dit geval door vele factoren. Ik ben er niet vaak, een paar dagen in de maand, ben er bijna nooit alleen maar altijd met geboren-en-getogenen aan mijn zijde, en ook nog eens zonder fiets. Natuurlijk komt daarbovenop dat Rome een bekende "chaos" is, of, zoals ik het uit loyaliteit ten opzichte van de geliefde Italianen noem, "willekeurig". De meest tegenwerkende reden is dat ik eigenlijk niet in Rome kom omdat ik dat zo graag wilde. Berlijn vond ik meteen leuk en makkelijk, Rome is mooi maar ingewikkeld. Na een dag lillende decolletés, verloren voeten die mijn vastberaden stappen in de weg staan en roodverbrande huiden uitwijken heb ik het wel weer gezien. Je moet de stad voor je gevoel met te velen delen - een antipathie die ik nog uit Amsterdam overhield.
Inmiddels ben ik er wel een beetje gewend. Ik laat me verwarmen, verwarren en meeslepen. Ik kijk niet meer op van een voorbijsnellende monnikspij en bekwaam me in het afluisteren van de op luide toon gevoerde intieme gesprekken in de bus. De referentiepunten knopen zich langzaam samen tot een persoonlijke plattegrond van de stad. Vandaag sprong ik in een willekeurige bus op weg naar de te halen laatste trein en prompt was het de juiste, die me zelfs nog tijd liet om op het station een slechte pizza en halve liter chinotto te halen; tijd die ik in mijn haastige metropolitane bestaan normaliter niet heb, station Tiburtina heb ik vaker rennend dan sloffend langs me heen zien trekken.
Twee uur (theoretisch dan) op weg naar de overzichtelijkheid van mijn dorp. Als ik even niet meer snap wat waar ligt ren ik de heuvel op en zie een plattegrond zó voor me uitgespreid liggen. Niemand die me te veel huid toont of met een waaier warm parfum mijn neus in waait.
Delen van mijn krakkemikkige mentale plattegrond wil ik in de tussentijd heus wel delen. En dus een tip in Rome, door mij de 'Pig Trinity' gedoopt. De Pig Trinity ligt in Prati, niet ver van het Vaticaan (blasphemy possibly intended ;)). Metro Lepanto.
Goed voor een hongerige buik op zoek naar snelle vulling. Goed om wat lekkere Italiaanse dingen te eten zonder hoogdravend wit linnen. Goed voor Nederlanders die van ijssies en frituren houwen.
Het gebed luidt hier: ijs-arancina-ijs. Met als toegift panelle.
Je begint bij Gelarmony, een Siciliaanse ijstent. Ontzettend veel smaken, voor de veganisten onder ons ook, juist, en ook veganistische slagroom. Gisteren at ik er walnoot-amandel-vijg. Een andere keer drop-donkere chocola-nogat. De speciale smaken, die ook een Romein niet kan vertalen, vergeet ik dan nog. Elk soort fruit dat je nog niet kende is hier tot ijs verwerkt en elke denkbare romige combinatie ook.
Ben je dan uitgesmikkeld, op naar de buurman, Mondo Arancina. Een arancina is een gefrituurde bal rijst met vulling. Néé, het smaakt niet als een nasibal. Het smaakt als Italie in een bal gepropt, ter grootte van een flinke vuist: warm, beetje plakkerig, lekker. Met vullingen als: pistache-bechamel, of ricotta-spinazie, of tomaat-basilicum. Ze zijn warm en verzadigend. Eet er ook wat panelle bij, gefrituurde schijven gemaakt van kikkererwtenmeel. Je eet ze op brood of zonder, maar vraag er altijd citroensap bij (zo klink je al heel Romeins).
Nu kun je even gaan wandelen en shoppen. Of je duikt meteen de derde heerlijkheid in: Gelateria dei Gracchi, nog steeds om de hoek, Via dei Gracchi 272. Hier is het vruchtenijs bijzonder, en ik wil ze graag vragen hoe het wordt gemaakt, ijstechnisch gezien. Het hangt wat onsamenhangend maar ontzettend verfrissend aan elkaar. Appel-kaneel, peer-caramel, geroosterde amandel lokten mij als bijzondere smaken zó dat ik vergat de traditionele te testen.
Nu ben je tot over je oren gevuld met lekkers en waarschijnlijk 10€ armer in een stad waar slechte toeristenpizza pas boven die prijs wordt aangeboden. Voldaan, bevredigd en tevreden.
Inmiddels ben ik er wel een beetje gewend. Ik laat me verwarmen, verwarren en meeslepen. Ik kijk niet meer op van een voorbijsnellende monnikspij en bekwaam me in het afluisteren van de op luide toon gevoerde intieme gesprekken in de bus. De referentiepunten knopen zich langzaam samen tot een persoonlijke plattegrond van de stad. Vandaag sprong ik in een willekeurige bus op weg naar de te halen laatste trein en prompt was het de juiste, die me zelfs nog tijd liet om op het station een slechte pizza en halve liter chinotto te halen; tijd die ik in mijn haastige metropolitane bestaan normaliter niet heb, station Tiburtina heb ik vaker rennend dan sloffend langs me heen zien trekken.
Twee uur (theoretisch dan) op weg naar de overzichtelijkheid van mijn dorp. Als ik even niet meer snap wat waar ligt ren ik de heuvel op en zie een plattegrond zó voor me uitgespreid liggen. Niemand die me te veel huid toont of met een waaier warm parfum mijn neus in waait.
Delen van mijn krakkemikkige mentale plattegrond wil ik in de tussentijd heus wel delen. En dus een tip in Rome, door mij de 'Pig Trinity' gedoopt. De Pig Trinity ligt in Prati, niet ver van het Vaticaan (blasphemy possibly intended ;)). Metro Lepanto.
Goed voor een hongerige buik op zoek naar snelle vulling. Goed om wat lekkere Italiaanse dingen te eten zonder hoogdravend wit linnen. Goed voor Nederlanders die van ijssies en frituren houwen.
Het gebed luidt hier: ijs-arancina-ijs. Met als toegift panelle.
Je begint bij Gelarmony, een Siciliaanse ijstent. Ontzettend veel smaken, voor de veganisten onder ons ook, juist, en ook veganistische slagroom. Gisteren at ik er walnoot-amandel-vijg. Een andere keer drop-donkere chocola-nogat. De speciale smaken, die ook een Romein niet kan vertalen, vergeet ik dan nog. Elk soort fruit dat je nog niet kende is hier tot ijs verwerkt en elke denkbare romige combinatie ook.
Ben je dan uitgesmikkeld, op naar de buurman, Mondo Arancina. Een arancina is een gefrituurde bal rijst met vulling. Néé, het smaakt niet als een nasibal. Het smaakt als Italie in een bal gepropt, ter grootte van een flinke vuist: warm, beetje plakkerig, lekker. Met vullingen als: pistache-bechamel, of ricotta-spinazie, of tomaat-basilicum. Ze zijn warm en verzadigend. Eet er ook wat panelle bij, gefrituurde schijven gemaakt van kikkererwtenmeel. Je eet ze op brood of zonder, maar vraag er altijd citroensap bij (zo klink je al heel Romeins).
Nu kun je even gaan wandelen en shoppen. Of je duikt meteen de derde heerlijkheid in: Gelateria dei Gracchi, nog steeds om de hoek, Via dei Gracchi 272. Hier is het vruchtenijs bijzonder, en ik wil ze graag vragen hoe het wordt gemaakt, ijstechnisch gezien. Het hangt wat onsamenhangend maar ontzettend verfrissend aan elkaar. Appel-kaneel, peer-caramel, geroosterde amandel lokten mij als bijzondere smaken zó dat ik vergat de traditionele te testen.
Nu ben je tot over je oren gevuld met lekkers en waarschijnlijk 10€ armer in een stad waar slechte toeristenpizza pas boven die prijs wordt aangeboden. Voldaan, bevredigd en tevreden.
No comments:
Post a Comment