Vliegveld Rome Fiumicino, 7.45. Om 5.45 opgestaan na luttele uren slaap. Het vliegveld is warm en druk en de rij voor de koffie-kassa te lang voor mijn ongedurige verkouden hoofd.
Aan de bar gaat het snel. Bonnetjes vliegen in het rond en er is het vertrouwde gerinkel van kopjes, schoteltjes en lepeltjes. Snel zijn is hier het devies, anders is een ander je voor - dat geldt vaak in Rome, waar gehaaide oude vrouwen gebruik maken van mijn weifelende Italiaans.
Deze ochtend niet treuzelen, bonnetje in de strijd gooien. Naast me staat een vrouw die wél weifelt. Ik herken haar na korte inspectie als Nederlandse. Een man heeft zijn koffie op en er wordt een plek vrij, die de vrouw niet ogenblikkelijk inneemt; daar wappert mijn bonnetje al door de lucht, 'caffè macchiato' erbij gezegd en een paar seconden later staat daar al het kopje.
De vrouw kijkt me verbouwereerd aan, met een mengeling van onzekerheid en verbazing. 'Do you have to pay first?', vraagt ze met een onmiskenbaar Nederlands accent. 'Yes', zeg ik, zonder haar ook maar een seconde aan te kijken - de koffie smaakt uitermate goed en ze leidt me daarvan af.
Op, gaan. De vrouw blijft in mijn ooghoek wat verloren staan.
Ik haast me naar de gate met een slokje lekkere koffie in mijn maar met een rotgevoel erbij geserveerd. Sinds wanneer ben ik zo kortaf? Ik zag toch dat die vrouw volledig overrompeld was, waarschijnlijk haar eerste stappen in Italie nemend, en het zo niet opschoot voor haar? Waarom kon ik niet even aardig doen? Hoeveel mensen gaan er niet zo door mijn leven, zonder enige scrupules en staan er niet eens bij stil?
Ik ben mezelf voorgedrongen.
Aan de bar gaat het snel. Bonnetjes vliegen in het rond en er is het vertrouwde gerinkel van kopjes, schoteltjes en lepeltjes. Snel zijn is hier het devies, anders is een ander je voor - dat geldt vaak in Rome, waar gehaaide oude vrouwen gebruik maken van mijn weifelende Italiaans.
Deze ochtend niet treuzelen, bonnetje in de strijd gooien. Naast me staat een vrouw die wél weifelt. Ik herken haar na korte inspectie als Nederlandse. Een man heeft zijn koffie op en er wordt een plek vrij, die de vrouw niet ogenblikkelijk inneemt; daar wappert mijn bonnetje al door de lucht, 'caffè macchiato' erbij gezegd en een paar seconden later staat daar al het kopje.
De vrouw kijkt me verbouwereerd aan, met een mengeling van onzekerheid en verbazing. 'Do you have to pay first?', vraagt ze met een onmiskenbaar Nederlands accent. 'Yes', zeg ik, zonder haar ook maar een seconde aan te kijken - de koffie smaakt uitermate goed en ze leidt me daarvan af.
Op, gaan. De vrouw blijft in mijn ooghoek wat verloren staan.
Ik haast me naar de gate met een slokje lekkere koffie in mijn maar met een rotgevoel erbij geserveerd. Sinds wanneer ben ik zo kortaf? Ik zag toch dat die vrouw volledig overrompeld was, waarschijnlijk haar eerste stappen in Italie nemend, en het zo niet opschoot voor haar? Waarom kon ik niet even aardig doen? Hoeveel mensen gaan er niet zo door mijn leven, zonder enige scrupules en staan er niet eens bij stil?
Ik ben mezelf voorgedrongen.
No comments:
Post a Comment