Taormina

Een weekeinde op een eiland genaamd Sicilie. 'k Was er niet voor het eerst. Palermo liet me zulke goede granita's liet eten dat ik ze nadien, voor altijd verwend, nooit meer at. Ik dronk er koffie in een wijk waar oma's hun boontjes zaten te doppen en de geiten de restjes aten. Enorme tonijnen lagen er op marmer uitgestald en over de fruitmarkt zullen we het ook maar niet hebben. Linosa, een waarlijk klein eiland ten zuiden van het grote, deed me tien dagen lang Boudewijn Buch voelen. Bij wind geen boot en geen eten. Vreemde vogels waaraan mythen worden toegeschreven. De zee vervaarlijk bonkend op de rotsen en lieflijk in natuurlijke, ongelooflijk heldere zwembadjes temidden van diezelfde lavarotsen.

Graag dus ging ik er terug, deze keer toog ik naar Taormina en verwachtte er ongeveer hetzelfde. Taormina ligt onder de Etna en aan de zee. Het is er prachtig, vooral gezien vanaf het Griekse amphitheater dat al duizenden jaren een spectaculair uitzicht biedt. De stad heeft een eenvoudige infrastructuur: er is een lange winkelstraat en dan heb je het ook wel gehad. Die straat voert uiteraard langs geweldige pleinen, een cathedraal en enkele stadspoorten. Je kunt er talloze malen langlopen en je nog steeds niet vervelen.
Hoewel. Schoonheid moet gedeeld, vinden de toeristen die met jou die straat afslenteren. Er waren veel Duitsers en Amerikanen die het leuk vinden om stomme t-shirts en lelijk porselein met bloemetjes te kopen dat gebroken thuis gaat komen. Ze houden van 'Italiaans eten' en dus staat er overal heel gerieflijk 'pasta carbonara' en 'pasta bolognese' op het menu. Kan niet missen.

Voor een elitaire veritaliaanste is dit allemaal wél vervelend. Waar zijn de Taorminianen en waar eten ze? Ik wil geen pasta bolognese, ik wil Siciliaanse keuken! De eerste dag was het een heel gezoek en kwamen we terecht in een tentje waar een restaurantgenoot heel hard in zijn neus zat te pulken. Eén pasta alla Norma mocht toch wel gegeten worden en was niet eens zo slecht.

Gelukkig, in dit opzicht, was er het eigenlijke doel van het Sicilie-bezoek: de grote fotobeurs Click-up. Er reed een pendelbusje van de parkeergarage vlakbij het hotel tot aan die beurs. Wat ook in een parkeergarage was met de klinkende naam Pala Lumbi . Binnen was het met tapijt en veel lichten wat opgeleukt, maar omhoogkijkend en de trillingen van parkerende auto's voelend kon het toch niet missen. Op die beurs stonden veel dure speeltjes voor mannen die zich serieuze fotografen voelden. De echte serieuze fotografen waren kennelijk thuisgebleven. Mannen en dure technologische speeltjes; raad eens welke rol vrouwen er vervulden? Juist, evenzo speeltjes. Opgetut en uitgedost en flink be-borst wankelden ze er rond, breed lachend assistentie verlenend bij het over-speeltjes-praten.
Dit spektakel drie dagen lang, en dan heb ik het niet eens over de organisatie die nogal te wensen overliet. De tentoonstelling van vriend's foto's bleek zich bij aankomst nog in dozen te bevinden zonder spullen om ze op te hangen. De presentatie werd gehouden op een stuk plastic met licht dat er van bovenaf op scheen, geschreeuwd omdat de audio in onze ruimte niet werkte en die van de buurman wel. Ach, de vijf bezoekers die het hokje hadden kunnen vinden vonden het best aardig.
Deze treurnis moest worden gecompenseerd met eten. De beursgenoten wisten gelukkig wél waar een Italiaan in Taormina goed kan eten, en zo geschiedde. Aanraders:

Ristorante L'Arco Dei Cappuccini - vis. vis. vis. En goede pasta en fantastische parmigiana di melanzane. Daadkrachtige hoffelijke obers (een vrouw wil ook wat).
0942 - Als 'steakhouse' aangeprezen waren we er al voorbij gelopen. Maar zoals veel restaurants hier lijken ze een geheime menukaart voor Italianen te hebben en er kwam veel lekkers op tafel.
Casa Niclodi - Die een goede Merlot serveerden en interessante pizza's (met een knipoog van de pizzabakker). Plus stevige, donkere chocoladepudding.

Na drie dagen van parkeergarage tot parkeergarage (met lonkend uitzicht op de lager gelegen zee) afgewisseld met door toeristen heen manoevreren, was een kort bezoek aan Catania welkom. Gadegeslagen door een dikke man in een wit hemdje at ik een arancina. Ook hij bediende zich vanf zijn balkon van een speeltje: een verrekijker.

PS Foto's volgen

Voorgedrongen

Vliegveld Rome Fiumicino, 7.45. Om 5.45 opgestaan na luttele uren slaap. Het vliegveld is warm en druk en de rij voor de koffie-kassa te lang voor mijn ongedurige verkouden hoofd.
Aan de bar gaat het snel. Bonnetjes vliegen in het rond en er is het vertrouwde gerinkel van kopjes, schoteltjes en lepeltjes. Snel zijn is hier het devies, anders is een ander je voor - dat geldt vaak in Rome, waar gehaaide oude vrouwen gebruik maken van mijn weifelende Italiaans.
Deze ochtend niet treuzelen, bonnetje in de strijd gooien. Naast me staat een vrouw die wél weifelt. Ik herken haar na korte inspectie als Nederlandse. Een man heeft zijn koffie op en er wordt een plek vrij, die de vrouw niet ogenblikkelijk inneemt; daar wappert mijn bonnetje al door de lucht, 'caffè macchiato' erbij gezegd en een paar seconden later staat daar al het kopje.
De vrouw kijkt me verbouwereerd aan, met een mengeling van onzekerheid en verbazing. 'Do you have to pay first?', vraagt ze met een onmiskenbaar Nederlands accent. 'Yes', zeg ik, zonder haar ook maar een seconde aan te kijken - de koffie smaakt uitermate goed en ze leidt me daarvan af.
Op, gaan. De vrouw blijft in mijn ooghoek wat verloren staan.

Ik haast me naar de gate met een slokje lekkere koffie in mijn maar met een rotgevoel erbij geserveerd. Sinds wanneer ben ik zo kortaf? Ik zag toch dat die vrouw volledig overrompeld was, waarschijnlijk haar eerste stappen in Italie nemend, en het zo niet opschoot voor haar? Waarom kon ik niet even aardig doen? Hoeveel mensen gaan er niet zo door mijn leven, zonder enige scrupules en staan er niet eens bij stil?

Ik ben mezelf voorgedrongen.

Genomineerd!

Ik had mezelf heel onschuldig en nietsvermoedend opgegeven voor de Dutch Bloggies award 2009, en nu zag ik tot mijn grote verbazing dat ik op de nominatielijst sta! Geweldig! Dus: registreer je en stem op mijn blog!



Groeten uit Berlijn overigens, waar ik scholieren van de Amerikaanse School van Casablanca de stad laat zien. Het weer is vreselijk (regen, wind, koud, nachtvorst) maar de groep is leuk en Berlijn als altijd interessant. Nu heb ik koude natte voeten en moet ik maar eens douchen.

Thuis schijnt het trouwens te gaan sneeuwen vanaf vandaag. Misschien wacht er wel een meter sneeuw op me. De bomen hebben hun blaadjes nog!

Aiaiai, haven't had time to update my blog recently. I had many visitors this month, going up and down between Abruzzo and Rome, and just before the first visitor arrived, I heard about a chance to write and article for a big magazine. Since then, things have been crazy. I have been going up and down Campo Imperatore numerous times to do research and interviews. Everything about wolves and shepherds and sheep in this fantastic place. Spent an amazing night there under the moon and the stars with fire, wine, fresh huge mushrooms and good interesting company, with 600 sheep sleeping nearby and big shepherd dogs sleeping even nearer...
Meeting shepherds and sheep is much, much easier than seeing a wolf, I learned (not that I thought otherwise). The wolves are there, there is proof of their presence every day with sheep killed and sightings by others, but I didn't see one with my own eyes yet. They are around, on these big empty hills, hiding in the grass, hunting silently .

Tomorrow I will leave for Bassano del Grappa and after for a week of work (and friends, and cakes, and Quark, and Spätzle, and beer, and a lecture by Bruno Latour) in Berlin.

PS I'm quite happy to announce that also this is Italy (found in Avezzano)