Een notitie uit Berlijn.
Berlijn heb ik vijf jaar van mijn leven gegeven. Nu ben ik er op vakantie en moet ik tijdens de uren die ik op terrasjes doorbreng uitleggen hoe het zo met me gaat, in dat dorp een uur van Rome. De streek waar ik woon was vóór 6 april goeddeels onbekend, maar helaas heeft een aardbeving daar verandering in gebracht. Een gespreksonderwerp is er dus altijd.
Terwijl de hippe jonge ouders aan me voorbij trekken en ik aan koffie slurp die voor espresso door moet gaan vertel ik over cultuurverschillen, thuiswerken in een dorp waar DSL pas een paar maanden bestaat, mensen die in blauwe tenten leven en over vroeg opstaan om naar wilde dieren te kijken.
Het is raar om weer even te leven in een stad die ik in vijf jaar tot een beetje 'de mijne' heb gemaakt, die nog steeds ontzettend verandert maar ook weer niet; me Wahlberlinerin te voelen tussen alle anderen in deze categorie in plaats van 'enige Nederlandse in Scurcola met ook enige Duitsland ervaring'.
Ik woon er voor de zon, de liefde, de woeste natuur, het eten, de menselijkheid. Hier niemand die je na een eerste ontmoeting pal voorbijfietst. Hier moet ik extra tijd uittrekken als ik een trein moet halen omdat ik altijd wel iemand tegenkom.
Dat krijgt dan prioriteit boven even koffie drinken met een vriend, de Noord-Europese stijl en anonimiteit.
Berlijn heb ik vijf jaar van mijn leven gegeven. Nu ben ik er op vakantie en moet ik tijdens de uren die ik op terrasjes doorbreng uitleggen hoe het zo met me gaat, in dat dorp een uur van Rome. De streek waar ik woon was vóór 6 april goeddeels onbekend, maar helaas heeft een aardbeving daar verandering in gebracht. Een gespreksonderwerp is er dus altijd.
Terwijl de hippe jonge ouders aan me voorbij trekken en ik aan koffie slurp die voor espresso door moet gaan vertel ik over cultuurverschillen, thuiswerken in een dorp waar DSL pas een paar maanden bestaat, mensen die in blauwe tenten leven en over vroeg opstaan om naar wilde dieren te kijken.
Het is raar om weer even te leven in een stad die ik in vijf jaar tot een beetje 'de mijne' heb gemaakt, die nog steeds ontzettend verandert maar ook weer niet; me Wahlberlinerin te voelen tussen alle anderen in deze categorie in plaats van 'enige Nederlandse in Scurcola met ook enige Duitsland ervaring'.
Ik woon er voor de zon, de liefde, de woeste natuur, het eten, de menselijkheid. Hier niemand die je na een eerste ontmoeting pal voorbijfietst. Hier moet ik extra tijd uittrekken als ik een trein moet halen omdat ik altijd wel iemand tegenkom.
Dat krijgt dan prioriteit boven even koffie drinken met een vriend, de Noord-Europese stijl en anonimiteit.
No comments:
Post a Comment