De afgelopen twee dagen dwaalde ik door München en dat was best leuk. Het is Duitsland dus alles komt me heel bekend voor maar het is niet Berlijn dus alles is nieuw en anders. Er rijden dikke auto's, er lopen (niet alleen oude) mensen in traditionele kleding rond, de Bräuhäuser zijn groot en luid en gezellig.
Toch moest ik me twee keer enorm opwinden. En dat komt me niet nieuw of vreemd voor, het is me zo vaak overkomen. Veel mensen in Duitsland (hopeloze generalisatie, so what?) hebben de gewoonte om andere mensen, die ze niet kennen, in de publieke ruimte dus, te vertellen dat ze iets fout doen, ook al schaadt dat foute niets of niemand. Opmerkingen die zacht worden gepreveld maar luid genoeg om door mijn hoofd te schallen. Twee telde ik er vandaag.
Nummer 1: bij het betreden van het Olympisch zwembad. Ik had wat haast en honger en dus ging de benenwagen snel. Een deur schoof open en er kwam een kind uit dat de deur voor mij openhield. "Danke", zei ik het kind. Het antwoordde: "das ist aber der Ausgang!", waarop ik mijn fout constateerde. De tweede, dubbele deur hield mij tegen en dus moest ik door de juiste deur naar binnen waarbij ik op de vader van het kind stuitte die me toeprevelde "ja, wer lésen kann.....!". Oja, want ik was een ongeletterde boer die zijn ogen in de smoezelige zak heeft zitten. Tuurlijk. Bedankt hoor, vader!
Nummer 2: bij het uitstappen uit de metro. Honger en haast aangevuld met haat voor de omringende massa. Het station binnengereden, het treintje stopt. Ik drúk een páár kéér venijnig op zo'n knop die niet echt een knop is maar die je alleen aan hoeft te raken. "Sie müssen nur einmal drücken", sist een oudje me toe. Fijn dat die oudjes ook met hun tijd meegaan.
De komende dagen met een groep tieners op stap. Garant voor nog zeker een paar onnodige achter-de-rug-toefluisteringen.
Dan nog dit: in het stijlvolle organische restaurant waar ik een lokale kaasplank at met een lokaal wijntje erbij (het Bräuhaus gisteren was vele malen leuker, helaas moet je je voor dergelijk lekker eten nog steeds aan vreselijkheden onderwerpen) nam een man plaats tegenover me. Hij zag er 'normaal' uit. Maar had EEN SALAMANDER MET GLITTERS OP ZIJN WANG GESCHILDERD. Ja, het mag carnaval wezen hier, maar deze heer was beyond carnaval. Hij vroeg ook nog of de kaas in de vitrine echt niet veganistisch was en at zijn gegrilde groenten met een heleboel, veel, onmengen, eh, Unmengen peper. Spice up your life in Munich.
Toch moest ik me twee keer enorm opwinden. En dat komt me niet nieuw of vreemd voor, het is me zo vaak overkomen. Veel mensen in Duitsland (hopeloze generalisatie, so what?) hebben de gewoonte om andere mensen, die ze niet kennen, in de publieke ruimte dus, te vertellen dat ze iets fout doen, ook al schaadt dat foute niets of niemand. Opmerkingen die zacht worden gepreveld maar luid genoeg om door mijn hoofd te schallen. Twee telde ik er vandaag.
Nummer 1: bij het betreden van het Olympisch zwembad. Ik had wat haast en honger en dus ging de benenwagen snel. Een deur schoof open en er kwam een kind uit dat de deur voor mij openhield. "Danke", zei ik het kind. Het antwoordde: "das ist aber der Ausgang!", waarop ik mijn fout constateerde. De tweede, dubbele deur hield mij tegen en dus moest ik door de juiste deur naar binnen waarbij ik op de vader van het kind stuitte die me toeprevelde "ja, wer lésen kann.....!". Oja, want ik was een ongeletterde boer die zijn ogen in de smoezelige zak heeft zitten. Tuurlijk. Bedankt hoor, vader!
Nummer 2: bij het uitstappen uit de metro. Honger en haast aangevuld met haat voor de omringende massa. Het station binnengereden, het treintje stopt. Ik drúk een páár kéér venijnig op zo'n knop die niet echt een knop is maar die je alleen aan hoeft te raken. "Sie müssen nur einmal drücken", sist een oudje me toe. Fijn dat die oudjes ook met hun tijd meegaan.
De komende dagen met een groep tieners op stap. Garant voor nog zeker een paar onnodige achter-de-rug-toefluisteringen.
Dan nog dit: in het stijlvolle organische restaurant waar ik een lokale kaasplank at met een lokaal wijntje erbij (het Bräuhaus gisteren was vele malen leuker, helaas moet je je voor dergelijk lekker eten nog steeds aan vreselijkheden onderwerpen) nam een man plaats tegenover me. Hij zag er 'normaal' uit. Maar had EEN SALAMANDER MET GLITTERS OP ZIJN WANG GESCHILDERD. Ja, het mag carnaval wezen hier, maar deze heer was beyond carnaval. Hij vroeg ook nog of de kaas in de vitrine echt niet veganistisch was en at zijn gegrilde groenten met een heleboel, veel, onmengen, eh, Unmengen peper. Spice up your life in Munich.
1 comment:
Jee wat een hard leven daar in Munchen. Het eten lijkt me echt een straf. dan maar het hutspot of boerenkool.Lekker met dit koude winterweer.
O ja hoe zo haten? is het Duitse volk zo erg of is het de massa
Post a Comment