(Yeah, it's in Dutch. I am complaining that it is not easy to get into the Dutch embassy. Not really worth translating.)

Ik zat ernaast. Ik dacht, als Nederlands staatsburger, verblijvend in het buitenland, heb ik ongetwijfeld een bijzondere status die mij de deuren zal doen openen die voor de Duitsers gesloten blijven. Naar aanleiding van deze zin moet u weten dat ik het hier heb over de nieuwe Nederlandse ambassade in Berlijn, ontworpen door Rem Koolhaas, in 2003 geopend werd, met uiteraard de nodige bombarie. Beschrijvingen over de architectuur van het gebouw laten zich gemakkelijk vinden op het internet. De potentiele bezoeker wordt gelokt met zinnen als: "In het glazen huis van de afdeling Cultuur is door het personeel een gezellige schemerlamp neergezet, die de bezoeker al vanuit de foyer beneden tegemoet straalt. Die bezoeker zelf is zowel van buiten als binnen te volgen op zijn avonturentocht onder beton, over en langs aluminium, hout en glas."* Een schemerlamp, wat een heerlijk gewilde kneuterigheid! En die avonturentocht!

Op de website van de ambassade wordt men zelfs uitgenodigd om kunst van eigen bodem te komen bekijken: "berlin_nl is een presentatie van werk van achttien uitzonderlijke, vaak jonge kunstenaars uit de Collectie Koninklijke KPN in de Nederlandse ambassade in Berlijn. Deze kunstenaars bewegen zich letterlijk en figuurlijk tussen Duitsland en Nederland: enkelen van hen wonen en werken in Berlijn, anderen hebben er in het verleden werk gemaakt. Die bijzondere relatie weerspiegelt zich in de onderwerpen die de werken aansnijden. Evenals het ambassadegebouw van Rem Koolhaas waarin zij worden getoond, reflecteren de werken op de hen omringende stad. De vragen die zij opwerpen zijn echter niet alleen van toepassing op het verleden van Berlijn, maar verwijzen ook naar de Nederlandse en Duitse actualiteit en Europese vraagstukken rond nationale identiteit, geschiedenis en de geldigheid van modernistische idealen. De Nederlandse ambassade en KPN willen die posities graag aan het publiek tonen." **

Let op het woord 'graag'. Het valt een beetje tegen: de goedgeluimde Nederlander die eens kunst van eigen bodem wil bekijken, moet dit uitje goed plannen. De Duitsers hadden het niet beter kunnen bedenken. Minstens 4 dagen vóór het geplande bezoek moet dit per mail aangekondigd worden (toegegeven, het aanmelden van bezoek klinkt best deftig), onder vermelding van diverse gegevens. Dan krijg je uiterlijk 2 spannende dagen later een mail of je mag komen of niet. Als er een manifestatie plaatsvindt in de foyer, gaat het feestje niet door. Het is vast erg rustig kunst kijken daar in de ambassade!

Ik was dus blij een enigszins belangrijke reden gevonden te hebben om de ambassade aan te doen: ik wil een identiteitskaart. Paspoort past niet in de portemonnee, en ik ben een brave burger met Ausweispflicht. Met afschuwelijke pasfoto's en een smak geld in de tas meldde ik me dus vol goede moed bij de ambassade. Een bus met toeristen reed er net langs, waardoor ik me ineens erg local voelde. De security man (een Duitser) vroeg wat ik kwam doen, en op mijn antwoord liep hij met me mee naar een deur aan de zijkant van het gebouw. Hij drukte op de knop om de deur te openen, met de mededeling "de deur opent zometeen". Inderdaad, en ik kwam terecht in een ruimte met twee loketten, een man die tevens nieuwe documenten aan wilde vragen en een lokettiste. Ik leverde mijn papieren, foto's en geld in, en stond alras weer buiten. Dat was alles. Eerlijk gezegd had ik een beetje meer verwacht: een schaal koekjes, een radiozender uit Hilversum, een hartverwarmend onthaal. Nee. De spreekwoordelijke en metaforische koektrommel bleef gesloten.

Mijn vriendin Nelleke werkt voor het Institut Néerlandais in Parijs. Daar hebben ze filmavonden, een bibliotheek, bezoeken van schrijvers, Sinterklaas die over de Seine vaart, enzovoort. Ik ben soms best jaloers.

Hier dus de ambassade, met waar de man staat het lokethokje waar ik vandaag was. Er zijn mooiere foto's, maar niet met blik op het lokethokje.

* van duitslandweb.de
** van niederlandeweb.de

Ordnung on the plate

A short Google search brought me these definitions*:

Begriff: Sättigungsbeilage
Erklaerung: Etwas aus der Mode gekommener ostdeutscher Begriff für Beilagen zu einem Hauptgericht die 1.) billig sind und 2.) statt machen.

"Bei den klassischen Sättigungsbeilagen wie Reis, Nudeln und Kartoffeln kann man bedenkenlos zuschlagen, solange nicht dick Sauce darüber gegossen wurde."**

Sättigungsbeilage f filling vegetables, trimmings pl inf

I chose this word as the title for my blog because it sounds so German, and the meaning of it keeps amazing me. It assumes there is a hierarchy in sorts of food: there is a main course, something special, which goes together with the other, lower class foods, which are just there to fill your stomach for little money. It bases on the 'meat, potatoes, vegetable' diet which I also grew up on.

This word thus stands for the 'German' style of cooking and eating. Germans (sorry, I hate how generalizing this sounds) like everything mixed, much like the Dutch do. All dishes are served on the plate together: potatoes/rice/pasta, vegetables, salad, whatever source of protein, are all dished up on one plate. The Dutch famously mash everything together with a fork, a habit which is even granted with a specific verb: prakken! My Italian friends shudder with (not only) amazement when their precious pasta becomes plate-mates with anything else, and frankly speaking, I've learned from them to prefer it this way since I've grown a huge fan of Italian food (horribly cliché, but I don't care) or here rather, their 'order' of eating. Primo, then seconds, then salad, then whatever sweet, fruity, nutty or coffee-y follows. Segregation on the plate. For why would one put a hierarchy in foods if everything tastes good enough by itself?

* I wonder if there are any equivalents in other languages? Apparently 'trimmings' is the English translation, however, it does not seem to entirely fit (please correct me if I'm wrong).
** translations: Word: Sättigungsbeilage. Explanation: East-German notion, somewhat out of fashion, for side dishes to a main course which are 1.) cheap and 2.) are filling. / With the classic Sättigungsbeilagen like rice, noodles and potatoes one can dish up without thinking, as long as no sauce is put on them.

There. I found a possibly cool and maybe even obscure title. I found a fitting quote to illustrate it and to demonstrate intellectuality and profoundness (hm, a lowbrow cultural element as a postmodern pendant is still lacking; update will follow). Picture fitting to the theme: check. I decided not to brag about the choice for English as the elected language to write in over some other languages. I put some information in the right margin to complete the blog. And with this introduction, I successfully blogged for the first time (well, except some practices on myspace). And of course, a good introduction needs a welcome to the reader: hello! Veel plezier!