Lapsang Souchong-ijs

Dit artikel heb ik geschreven voor Vegatopia. Zij vonden het "erg leuk geschreven, maar omdat het een in feite mislukt experiment is kan de lezer er niet zoveel mee" en dus werd het niet geplaatst. Dus plaats ik het hier, in true Wateetons-Ah-Shit-stijl.

I love anything smoked. Ben een tijd erg blij geweest met mijn mini-flesje Liquid Smoke, dat aan álles een rooksmaak geeft. Nu is het leeg en moet ik elders mijn gerief zoeken. Gerookt bier. Gerookte tofu. Gerookt paprikapoeder. Rookzout. Brood geroosterd op de open haard. Het zijn te weinig dingen.

Van het bestaan van gerookte thee was ik uiteraard al langer op de hoogte, maar het was nooit in me opgekomen het aan te schaffen. Toen vond ik in een boek over ijs een recept voor ijs van gerookte thee*. Ik nam het in een wazige telefoonfoto mee naar huis, als idee. Het idee bleek al gauw een oorwurm, en echt makkelijk was het niet de thee te vinden. De thee eenmaal in huis, bleek het vinden van slagroom de volgende opgave**. Een culinaire oorwurm speel je immers niet zomaar even op Youtube.

Nu zijn er verschillende manieren van ijs maken, en ik ben een tamelijke beginneling. Ik volgde het recept uit de Italiaanse kookbijbel “La Cucina D'Oro” voor vanille-ijs (wat in het Italiaans gelato di crema alla vaniglia heet). Het recept vroeg om 500 ml melk (of half melk, half slagroom), maar dat paste ik aan (en eerlijk gezegd had ik maar 2 eieren in huis, dus daar deed ik het maar mee).

Ingrediënten:

400 ml melk

100 ml slagroom

4 eidooiers

150 g suiker

30 g Lapsang Souchong thee

Laat de melk en thee in een steelpannetje samen tot een hoogte – eh, het kookpunt komen en neem het van het vuur. Laat het dan weken – ik deed het een nacht lang. Zeef de volgende ochtend de theeblaadjes uit de melk. Controleer even hoeveel melk er daadwerkelijk over is gebleven, want de thee, die egoïstische thee, zuigt een boel melk op. Vul desnoods dus nog aan tot de gewenste hoeveelheid.

Melk en slagroom met 75 gram suiker aan het koken brengen. Daarna af laten koelen tot lauw.

De eierdooiers met de overige 75 gram suiker opkloppen tot het romig en lichtgeel is.

Doe de melk bij het eimengsel en verhit de boel au bain marie, tot het niet meer van de lepel drupt maar ervanaf glijdt. (Het Italiaans zegt hier “tot het de lepel bedekt”.) Laat het dan afkoelen en doe het in de ijsmachine. Als je daarmee niet gezegend bent, zoals ondergetekende, volg dan de volgende procedure: doe het in een bak in de vriezer. Roer het elke 15 minuten om gedurende (optimistische) 2-3 uur, totdat het volledig bevroren is.

En daar zou dit recept moeten eindigen met “eet smakelijk” of “eet met ijswafels en spikkels”. In mijn geval eindigde hier slechts de lol. Als je dus de avond van te voren begint met het laten weken van de thee in de melk, ben je rustig een dagje bezig met ijs maken. Althans, dat was ik. Ik begon na de lunch met samenroeren van de ingrediënten, die het vervolgens ijskoud (ha! ha!) verdomden volgens recept binnen de 2-3 uur te bevriezen. Nee, mijn ijs was rond middernacht nog steeds vrij gemakkelijk door te roeren. Dus gaf ik er de brui aan en ging naar bed. 's Ochtends trof ik natuurlijk een keiharde, woest donkerbruine brok aan, waar ik me stiekem had verheugd op tóch nog een zalvig-romige massa. Maar met een mes kwam ik er nog niet doorheen.

Toch wilde ik het na het avondeten graag proberen. Vriend brak twee lepels en bijna zichzelf, stelde voor de (plastic) bak bij de open haard te zetten, en zei barsend “nou, ik hoop dat het tenminste lékker is”. De brokkig maar toch wat verdacht romige soort van sorbet die uiteindelijk in de bakjes belandde smaakte naar het gewenste resultaat: naar rook en wat naar thee. Maar of dat nu lékker te noemen is? Gerookt, okee, maar die weeiig zoetige smaak? Verwoed probeerde ik smaakcombinaties te vinden die dit goedje op zouden kunnen waarderen. Ik had er caramel bij gemaakt, maar dat was het niet. Misschien chocola? De laatste chocoladeletter was die middag opgegeten, dus geen testmateriaal in huis. Wellicht als een heel spannend bijgerecht bij iets hartigs?

Ik kwam er niet uit. Maar gelukkig was vriend wat filosofischer en zei “IJs eten moet je echt buiten de deur doen. Dan hoef je ook niet zo te experimenteren.” En ik gaf hem gelijk. Maarja, ik woon dan ook in Italië.

Epiloog:

Met het ijsrecept kun je naar hartelust variëren (iets dat ik inmiddels uitvoerig op de spits heb gedreven). Ik maakte ook dropijs, door een theelepel harde Italiaanse dropjes in de melk op te lossen. Dát ijs is inmiddels op....De bak gerookte thee-ijs wacht nog steeds op betere tijden.

De Lapsang Souchong is lekker als thee, met melk en honing. En ik kwam erachter dat het voor vegetariërs een prettig goedje is omdat het een hartige (mag ik zeggen vlezige?) smaak toevoegt aan gerechten. Ik maakte de thee, roerde er wat bouillonpoeder doorheen en liet er sojabrokken in weken. De uitgelekte sojabrokken gingen de pan in met gember en een pepertje en werden lekker bruin gebakken. Aan het weekvocht voegde ik sojasaus en zetmeel toe, deed dit bij de gebakken sojabrokken en liet het geheel zo'n 15 minuten pruttelen. Er onstond een pittige, donker hartige, slijmerige saus, die van het predikaat “geweldig!!” werd voorzien. Zo kwam het dus toch nog goed.

* De gerookte thee heet Lapsang Souchong. Het is een zwarte thee die gedroogd wordt boven een vuur van naald- of cypressenhout, en daardoor een duidelijke rooksmaak krijgt.

** Verse slagroom is in Centraal-Italië wat lastig te vinden – en kost ook nog eens een lieve duit.